Μια ιστορία αληθινής αγάπης.......

Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα φιλόζωος.Αγαπούσα τα ζώα ως ένα βαθμό φυσικά όπως όλοι αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα να αποκτήσω κάποιο σκυλί ή κάποια γάτα. Την εποχή που εγώ ήμουν ακόμα φοιτητής και μια μέρα γύρισα στο πατρικό μου για να δω τους γονείς μου ανακάλυψα πως ο πατέρας μου είχε φέρει  δύο πανέμορφα Husky κουταβάκια . Τα μικρά αυτά ''ζιζάνια'' δεν σταματούσαν να τρέχουν ολόγυρα και να παίζουν το ένα με το άλλο.

   Κάθε φορά που γυρνούσα στο πατρικό μου περνούσα όση ώρα μπορούσα περισσότερη μαζί τους. Μαζί πηγαίναμε και μεγάλες βόλτες στο κοντινό δασάκι όπου εκεί πραγματικά ξετρελαίνονταν. Έτσι σιγά σιγά δέθηκα μαζί τους και τα αγάπησα σαν πραγματικούς φίλους. Ο αρσενικός που τον ονόμασα Λόμπο όσο μεγάλωνε έγινε πιο σοβαρός αλλά και πιο άγριος με όσους δεν γνώριζε. Η θηλυκή , η Λάϊκα ήταν μάλλον το ακριβώς αντίθετο και πλησίαζε τους πάντες για να παίξει αλλά και να τους εξερευνήσει.

  Τα χρόνια πέρασαν.Εγώ έκανα την δική μου οικογένεια και στο δικό μου σπίτι πήρα και τους δύο φίλους μου. Ο πατέρας στεναχωρήθηκε πολύ την ημέρα που πήρα τα σκυλιά σαν να έχασε αυτός δύο καρδιακούς φίλους. Η οικογένεια μου , η γυναίκα μου και τα παιδιά μου δέθηκαν όλοι με τα δύο αυτά θαυμάσια σκυλιά . Τα υπολογίζαμε σαν μέλη της οικογένειας σαν ανθρώπινα πρόσωπα, Μαζί περάσαμε λύπες και χαρές .
    Ίσως επειδή περνούσαμε άπειρες ώρες μαζί φτάσαμε σε ένα σημείο να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον.  Τα μιλούσαμε και αυτά έκαναν ότι τους λέγαμε σαν να καταλάβαιναν την ανθρώπινη λαλιά. Και το αντίθετο φυσικά καταλαβαίναμε το κάθε γάβγισμα τους και το κάθε γουργουρητό τους. Ήταν πραγματικά πανέξυπνα σκυλιά.
   Δυστυχώς όμως η θηλυκή μου σκυλίτσα κάποτε αρρώστησε βαριά. Τα γεράματα στην σκυλίσια ζωή της ήρθαν. Εκείνη την εποχή θυμάμαι πως στο σπίτι μας υπήρχε μια μαυρίλα , μια κατάθλιψη. Ο κτηνίατρος δεν μας άφησε πολλές ελπίδες, ήταν ένα φυσικό επακόλουθο. Όπως και έγινε και μια μέρα η αγαπημένη μου φίλη η Λάϊκα δεν ξαναξύπνησε. Την πήραμε και την θάψαμε με σεβασμό. Όλοι ήταν απαρηγόρητοι.

  Την επόμενη μέρα όταν κατέβηκα στην αυλή να βρω τον Λόμπο δεν ήταν εκεί. Ανήσυχος έψαξα παντού και τελικά τον βρήκα στο σημείο που είχαμε θάψει το ταίρι του.Δεν ήθελε να φύγει από εκεί. Τον φώναξα , τον μάλωσα αλλά τίποτα δεν μπορούσε να τον κάνει να φύγει από εκείνο το σημείο. Ξάπλωνε σιωπηλά δίπλα στον τάφο της σαν να την περίμενε να ξαναζωντανέψει. Ταράχτηκα με αυτό το θέαμα. Του άφησα τροφή και νερό στο σημείο εκείνο και έφυγα για την δουλειά. Το απόγευμα πήγα στο σημείο ξανά για να δω τον φίλο μου. Από μακριά άκουσα τον Λόμπο να ουρλιάζει και ανθρώπινες φωνές. Έτρεξα και είδα δύο ανθρώπους να προσπαθούν να πλησιάσουν το σημείο όπου ήταν θαμμένη η σκυλίτσα μου και ο Λόμπο να ουρλιάζει και να τους διώχνει . Τους πλησίασα και τους μίλησα.
Νόμιζαν πως έθαψα κάτι της αξίας εκεί και γιαυτό άφησα το σκυλί εκεί να το φυλάει. Χαμογέλασα νευρικά και τους εξήγησα. Τους είπα πως αν πειράξουν τον τάφο θα τους κυνηγήσω νομικά. Τελικά τους έδιωξα.
    Ο φίλος μου επιτέλους ηρέμησε αλλά δεν έφυγε από εκείνο το σημείο. Τον αγκάλιασα και μου γάβγισε από ευγνωμοσύνη. Μετά από λίγες μέρες βρήκα τον Λόμπο άψυχο εκεί δίπλα στον τάφο της αγαπημένης του. Ατόφια , πραγματική αγάπη. Με δάκρυα τον έθαψα και αυτόν και αναρωτήθηκα πόσο τυχερός ήμουν αυτά τα εκπληκτικά ζώα πέρασαν από την ζωή μου......